کوبیدن خرمن ها معمولا در تلار مرکزی سنگان انجام می شد، اما در بعضی از مناطق تلار وجود نداشت و مردم یک زمینی را در داخل همان مزرعه خاک ریزی می کردند ، و آب می ریختند تا گل شود و مقداری می کوبیدند تا زمین سفت شود و شبیه تلار عمل کند به این محل که برای کوبیدن خرمن مهیا می شد بول پونگ"Bol pong" گفته می شد . بول پونگ ها در واقع محل خرمن کوبی موقت بوده اند.

فصل "گندم درو" در سنگان نه تنها ایام جمع آوری محصول گندم به عنوان قوت سالانه مردم بود بلکه نوبر بعضی از محصولات غذایی موقت را هم به همراه داشت که ساکنین سنگان در این مواقع به تناسب استفاده می کردند،
و بخشی از آنها عبارتند از :
1- سوزک "Sozuk" ، سوزوک از خوشه های نیم رس گندم تهیه می شد . خوش ها را جمع نموده و گلوی آنها را با چند خوشه سبز می بستند و آنها را در آب می جوشاندند . سپس خشک می کردند و گندم پخته شده در داخل خوشه را از خوشه جدا می کردند ، این گندم را به دلک تبدیل می کردند. دلک نوع آرد کردن گندم بود که درشت تر از آرد و از آن برای غذاهای بسیار دلپذیری به فرم آش استفاده می شد.
2-پلب "Palab" پلب در واقع شبیه بلال کبابی است که دسته ای از خوشه ها نیم رس گندم را جمع می کنند ، بازهم گلوی آن را با مقداری ساقه که هنوز سبز هستند می بندند ؛ و آنها را مستقیما در معرض شعله آتش قرار می دهند ، تا بسوزند و نیمه پز شوند ، سپس با استفاده از پشت آرگیز" Argiz" نوعی الک خوشه سوخته را مالش می دهند و گندم آن را جدا می کنند ، اندکی نمک یا آب نمک به آن می زنند که بسیار خوشمزه هست .
3-کوهل "Kohal" گندم را در یک دیگ آب می ریزند ومی جوشانند تا گندم کاملا پخته شود ، آنگاه با دوغ تخمیر شده ترش مخلوط می کنند ، این مخلوط را در معرض آفتاب خشک می نمایند و بعدا آرد می کنند. این آرد در آب گرم مجددا حل و روغن و پیاز داغ محلی به آن اضافه می کنند، و غذای بسیار خوشمزه و ساده است . در اطرف تفتان محدود کسانی بودند که در ماشکید نخلستان داشتند. و در فصل هامین "Hamin" یعنی فصل جمع آوری خرما بعضی از کسانی که در اطراف سنگان زندگی می کردند برای جمع آوری محصول خود به ماشکید می رفتند، برای خودشان در سنگان کوهل تهیه می کردند و اعتقاد داشتند که ته مزه ترش کوهل با شیرینی خرما طعم دلپذیری برای آنها ایجاد می کند.
4- ایره"Erah" گندم کوهل شده را خشک می کردند ، و آنرا به آرد دلک "Dalag" تبدیل نموده و با تازه (شیر) مخلوط می کردند، مردم سنگان به شیر می گویند تازه و به دوغ می گویند شیر، سپس مخلوط را خشک می نمودند وبا چاشنی که به آن اضافه می کردند ، تبدیل به یک نوع آش خیلی خوشمزه می شد و از آن استفاده می کردند .
5- تجکی"Tejeki" گندم را در ظرفی قرار داده و آنرا مرطوب می کردند، تا جوانه بکشد سپس، خشک نموده و به آرد تبدیل نموده و از آن نان تهیه می کردند که بسیار بامزه بود .
6- در سنگان از گندم ، جو و ذرت چهارنوع نان تهیه می شد ، آرد این نانها می توانست تنها گندم باشد ، گندم و جو یا گندم و ذرت که مخلوط گندم و ذرت یا جو هوار "Hawar" می گفتند هر کدام از مورد فوق از آرد تهیه می شدند .
اکنون به معرفی برخی از این نانها می پردازیم .
نان هوریHowari : نان هوری آرد خمیر شده روی شن داغ پهن و تین tin یا تابه فلزی روی آن قرار می گرفت روی تین آتش بود و به این ترتیب نان می پخت اسم دیگر نان هوری به زبان مردم سنگان کوماچ گفته می شد.
نان جل پچی : نان جل پچی "Jal pachi" جل "Jal در اصطلاح به زبان مردم سنگان به مجموعه ای از زغال های ریز و درشت گفته می شود . خمیراین نان اندکی شل تر از هوری بوده ، روی تین پهن از طریق سه سنگ که کوته "Kote" گفته می شد در تابش جل ها قرار می گرفت و آماده می شد.
لواش ، لواش غالبا از آرد گندم تهیه و باز هم روی تین پهن و پخته می شد بر خلاف جل پچ آتش زیر تین و لواش روی آن قرار می گرفت ، و سریع پخته می شد ، لواش نان نازکی بود . که نیاز به خمیر شدن آرد آن نداشت پس از مخلوط کامل آرد و آب بلافاصله پخته می شد .
دک "Dak": دک "Dak" این نان به سبک لواش پخته می شد ، با این تفاوت که ضخامت آن از لواش خیلی بیشتر بود و ضمنا از آرد خمیر شده می توانست تهیه شود.
-در سنگان به ندرت دو نان دیگر که معمولا از آرد ذرت خالص تهیه می شدند، هم وجود داشت ، یکی رختو "Rekhto" بود که خمیر آن روی تین پهن می کردند ، آرد آن در اصطلاح مردم ریس"Rese" نداشت ریس در محاوره مردم سنگان یعنی چسپندگی ، و دیگری، تی مش " Timosh" که شبیه رختو بود ولی هنگامی که روی تین پخش می شد یا با دست یا با ابزار چوبی شبیه کارد روی آن کشیده می شد اضافه آن از روی تین خارج و فقط یک لایه خیلی نازک روی تین باقی می ماند و فوری پخته می شد.
ارزان و گاورس گرچه قابلیت نان شدن داشتند، اما استفاده ای در سنگان از آنها نمی شد. ولی راقم این سطور نان ارزن را در سنگان چشیده و مزارع آنرا در محل پیپ سلی "Papesali" سنگان دیده است امام امروزه بطور کلی این دو محصول در سنگان یافته نمی شوند. ارزن و گاورس زودتر از بقیه محصولات کشاورزی از سنگان رخت بربسته اند. اما جو هنوز کاشته می شود و ذرت نیز سالهاست که در سنگان کاشته نمی شود، ذرت که مردم سنگان در تغذیه از آن استفاده می نمودند با ذرت بلال کاملا متفاوت بود قد آن حدود 5/1 متر و حتی بیشتر و خوشه آن به صورت عصا از انتهای ذرت بیرون می آمد که به آن "Pont" می گفتند ، ساقه ذرت را کرب " Carab" نامیده می شد و بسیار شرین بود . نگهداری ذرت در چهار ماه فصل تابستان بعلت گنجشک های بی حدی که در سنگان وجود داشت سخت بود . در داخل هر مزرعه ای برای جلوگیری از اینکه گنجشک ها ذرت را نخورند کوله "Kolah" به ارتفاع دو متر ساخته می شد و بچه ها در طول روز از بالای کوله ها با تور"Tor" که یک نوع فلاخن بود و با استفاده از شن های درشت تر گنجشک ها را فراری می دادند و عصرها این عمل بچه ها و حمله گنشجک ها و سر و صدا منظره بسیار جالبی را در سنگان ترسیم می نمود بعداز جمع آوری پونت ها ، از کرب ها استفاده نمی شد، و زوار آن مورد استفاده گوسفندها و بقیه احشام بود . بچه ها هم از حلاوت ساقه ذرت استفاده و آن ها را می شکستند و می جویدند و از این قند طبیعی هم استفاده می کردند.
و کوله ها را که دارای چهارچوب به شکل مربعی بودند و روی آنها چوب های باریک گذاشته می شد و محافظان ذرت روی آن می بستند و از پونت ها در قبال گنجشک مواظبت می کردند.